[vc_row el_position=»first»] [vc_column width=»1/4″] [/vc_column] [vc_column width=»3/4″] [vc_column_text el_position=»first last»]
[box]Δεν είναι νέο για όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο η αλλαγή της τιμολόγησης κάθε χρήσης νερού που επιβάλλεται αυτή την στιγμή από την Ε.Ε. Όλα αυτά είναι αποφάσεις ειλημμένες από την εποχή της υιοθέτησης της οδηγίας 2000/60. Ούτε βέβαια είναι νέο η θεαματική απορία, ενίοτε δυσφορία, των εκάστοτε Ελλήνων πολιτικών σε θέματα που αποφασίζονται από τις Βρυξέλλες και κατόπιν πρέπει να εφαρμοστούν από το πολιτικό προσωπικό εδώ. Ανεξάρτητα από την ορθότητα μιας απόφασης ή την επιβολή των συμφερόντων που κρύβονται πίσω από κάθε υιοθέτηση πολιτικής, η δυσφορία αυτή, είναι μια ένδειξη του πόσο μακριά βρίσκονται οι ίδιοι και κατ ‘επέκταση η μιντιακής χρήσης «λαϊκή βούληση» από τα κέντρα λήψης αποφάσεων. Την ώρα της εφαρμογής των πολιτικών βιώνουμε κάθε φορά την αποδόμηση του δημοκρατικού προσωπείου της Ε.Ε..[/box]
[/vc_column_text] [/vc_column] [/vc_row] [vc_row el_position=»last»] [vc_column] [vc_column_text el_position=»first last»]
Αναδημοσίευση άρθρου του Αργύρη Δεμερτζή
Αλλάζει θεαματικά ο τρόπος κοστολόγησης του νερού, ενώ παράλληλα ανοίγει ο δρόμος, εν όψει μάλιστα της εισόδου ιδιωτών σε εταιρείες ύδρευσης, για πλήρη αναμόρφωση και της τιμολόγησης της οικιακής, αγροτικής και βιομηχανικής χρήσης του νερού. Το υπουργείο Περιβάλλοντος με τροπολογία που κατέθεσε στη Βουλή «τρέχει» για να αποφύγει την τελευταία στιγμή την επιβολή υψηλού ευρωπαϊκού προστίμου, για μη συμμόρφωση με την κοινοτική Οδηγία για τα ύδατα, ενώ έχει ήδη εκδοθεί καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου εις βάρος της Ελλάδας από τον Απρίλιο του 2012.
Η τροπολογία που κατέθεσε ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος Σ. Καλαφάτης προβλέπει αφενός μεν την επίσπευση των διαδικασιών τελικής έγκρισης των σχεδίων διαχείρισης υδατικών πόρων στα δώδεκα υδατικά διαμερίσματα της χώρας, καθώς εξέπνευσε και το τελευταίο τελεσίγραφο που είχαν θέσει οι Βρυξέλλες μέχρι το τέλος του 2012, αφετέρου δε την εφαρμογή των νέων ενιαίων για το σύνολο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης κανόνων κοστολόγησης αλλά και ελέγχου της τιμολόγησης του νερού, κεντρικά από το υπουργείο Περιβάλλοντος.Αυτό σημαίνει ότι στο εξής θα υπάρχει κεντρική απόφαση και έλεγχος στην άσκηση της τιμολογιακής πολιτικής όλων των φορέων ύδρευσης και άρδευσης.
Το νερό άρδευσης
Τα σχέδια διαχείρισης υδατικών πόρων, που μπαίνουν τώρα σε εφαρμογή, διαπιστώνουν αποκλίσεις μεταξύ του πραγματικού κόστους και της τιμολόγησης νερού, που εφαρμόζεται μέχρι σήμερα. Πιο συγκεκριμένα: * Στη γεωργία, που απορροφά το 80% των διατιθέμενων υδατικών πόρων, διαπιστώνεται ότι το νερό άρδευσης χρεώνεται μόλις στο 10% έως 15% του πραγματικού κόστους. Το ζήτημα θα απασχολήσει κυβερνητικές αποφάσεις σε συνδυασμό με την οικτρή οικονομική κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι Τοπικοί Οργανισμοί Εγγείων Βελτιώσεων (ΤΟΕΒ), που καλύπτουν την άρδευση σε ολόκληρη την επικράτεια. Βεβαίως κάθε αύξηση της τιμής του νερού άρδευσης θα επιβάρυνε τους αγρότες και το κόστος των προϊόντων, εν μέσω της κρίσης. Παράλληλα, εκδηλώνονται αντιδράσεις στους σχεδιασμούς που προβλέπουν το νερό άρδευσης των καλλιεργειών να χρεώνεται όχι όπως μέχρι τώρα, με τιμές ανά στρέμμα και το είδος της καλλιέργειας, αλλά με ογκοχρέωση της κατανάλωσης και ταυτόχρονα να τοποθετηθούν υποχρεωτικά υδρόμετρα στα χωράφια.
* Σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, για την οικιακή χρήση, οι μελέτες στις οποίες βασίζονται τα σχέδια διαχείρισης υδατικών πόρων διαπιστώνουν ότι η κοστολόγηση του νερού εταιρειών ύδρευσης και αποχέτευσης των δύο μητροπολιτικών συγκροτημάτων (δηλαδή ΕΥΔΑΠ και ΕΥΔΑΘ) κυμαίνεται περίπου στα ίδια επίπεδα με το πραγματικό κόστος, με μία μεγάλη όμως διαφορά. Δεν συμπεριλαμβάνει το κόστος έργων και συντήρησης δικτύων των εταιρειών, όπως επιτάσσει ο νέος τρόπος κοστολόγησης.Αρμόδιες πηγές εκτιμούν ότι εν όψει ιδιωτικοποίησης των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, που προωθεί η κυβέρνηση, πρέπει να ξεκαθαριστεί στους όρους της προκήρυξης των σχετικών διαγωνισμών ποια θα είναι η τύχη των πάγιων υποδομών. Σημειώνεται ότι μέχρι τώρα το κράτος χρηματοδοτεί έργα πολλών δισ. σε αυτές τις εταιρείες και ενδεχόμενη ιδιωτικοποίησή τους μπορεί να σημάνει ότι αυτό το δυσθεώρητο κόστος θα μετακυλιστεί από τον ιδιώτη στους καταναλωτές.
* Στην περιφέρεια, οι μελέτες διαπιστώνουν ότι η οικιακή χρήση του νερού χρεώνεται σε ποσοστό 30% έως 40% του πραγματικού κόστους. Το θέμα συνδυάζεται με την εξαγγελθείσα οικονομική ανασυγκρότηση των 180 Δημοτικών Επιχειρήσεων Ύδρευσης Αποχέτευσης (ΔΕΥΑ) της περιφέρειας, που σχεδόν στο σύνολό τους αντιμετωπίζουν μεγάλα οικονομικά προβλήματα.
Το πραγματικό κόστος
* Για το βιομηχανικό νερό, τόσο στο κέντρο όσο και στην περιφέρεια, επίσης υπάρχουν αποκλίσεις από το πραγματικό κόστος. Και σε αυτή την περίπτωση οι όποιες αποφάσεις είναι δύσκολες, καθώς συνδέονται με την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και το κόστος των προϊόντων τους, ενώ σε πολλές περιπτώσεις τίθεται θέμα επιβίωσή τους. Η αλλαγή του τρόπου κοστολόγησης του νερού δεν οδηγεί αυτομάτως σε αυξήσεις τιμολογίου νερού. Η μεγάλη αλλαγή είναι ότι κεντρικά το κράτος θα γνωρίζει για κάθε χρήση και περίπτωση το πραγματικό κόστος του νερού. Η κάλυψη του κόστους θα είναι κάθε φορά πολιτική απόφαση, όπως επίσης σε ποιο ποσοστό θα αναλαμβάνεται από το κράτος ή τους χρήστες.
Πάντως ο νέος τρόπος κοστολόγησης του νερού, όπως καθορίζεται από την Οδηγία της Ε.Ε. για τα ύδατα (2000/60/ΕΚ), που έχει ενσωματωθεί στο ελληνικό δίκαιο (ν. 3199/2003 και ΠΔ 51/2007), προβλέπει: Η κοστολόγηση και εν συνεχεία η τιμολογιακή πολιτική του νερού διαμορφώνεται με βάση τη χρήση και την επάρκεια νερού, το ισοζύγιο προσφοράς και ζήτησης, την ανάκτηση του κόστους υπηρεσιών, την απόσβεση και χρηματοδότηση δικτύων υποδομών αλλά και περιβαλλοντικά κριτήρια, με βάση την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει», αντιμετωπίζοντας το νερό ως αναντικατάστατο φυσικό πόρο.
[/vc_column_text] [/vc_column] [/vc_row]
