4 ακόμη πόλεις έρχονται να προστεθούν στον μακρύ κατάλογο όσων, βιώνωντας τις αρνητικές συνέπειες τις ιδιωτικοποίησης και τις αθετήσεις των υποσχέσεων που τις συνόδευαν, επαναδημοτικοποιούν τις υπηρεσίες ύδρευσης. Αναλυτικές πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε στο συνεχώς ανανεούμενο site www.remunicipalisation.org
– Περιοχή Ραμπάτ–Σαλέ και περιοχή Ταγγέρη -Tétouan (Μαρόκο)
Οι υπηρεσίες ύδρευσης και ηλεκτρικής ενέργειας μεγάλων πόλεων του Μαρόκου πωλήθηκαν στις γαλλικές πολυεθνικές Veolia και Suez στη δεκαετία του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Πριν από μερικά χρόνια, η Veolia ανακοίνωσε την πρόθεσή της να πουλήσει τις συμβάσεις της στην Ταγγέρη, Tétouan και Ραμπάτ–Σαλέ σε ένα βρετανικό επενδυτικό ταμείο, το Actis. Ωστόσο, οι τοπικές αρχές πρόσφατα καταψήφισαν τη συμφωνία και αποφάσισαν να αναλάβουν τις υπηρεσίες υπό μορφή που μένει ακόμη να αποφασιστεί.
– Νίκαια
Το 2013, η πόλη της Νίκαιας στη νότια Γαλλία αποφάσισε να τερματίσει τη σύμβασή της με τον ιδιωτικό φορέα Veolia και να αναλάβει τη διαχείριση της υπηρεσίας υδάτων της. Αυτό ήταν σημαντικό και προκαλεί έκπληξη, διότι η πόλη διοικείται από μια συντηρητική, φιλική προς τις επιχειρήσεις δημοτική αρχή. Η επαναδημοτικοποίηση αναγνωρίστηκε ως η καλύτερη επιλογή για να εναρμονιστεί το επίπεδο και η τιμή των υπηρεσιών νερού εντός του νεοσυσταθέντος διακοινοτικου σώματος με την ευρύτερη αστική περιοχή της Νίκαιας.
– Ρεν
Το 2013, η Rennes ήταν μία από τις πολλές γαλλικές πόλεις που αποφάσισε να επαναδημοτικοποιήσει την υπηρεσία του νερού. Στη Ρεν, την υπηρεσία διαχειριζόταν η Veolia για περισσότερα από 120 χρόνια και η απόφαση αυτή ήταν το αποτέλεσμα μιας μακράς μάχης από την τοπική κοινωνία των πολιτών, η οποία έπρεπε να ξεπεράσει την ισχυρή πολιτική σχέση μεταξύ του ιδιωτικού φορέα και τοπικών αξιωματούχων που υπήρχε παρά το φρικτό ιστορικό της Veolia. Η επαναδημοτικοποίηση του νερού στη Ρεν αμαυρώθηκε επίσης από τη διαμάχη πάνω στη νομική μορφή που επελέγη για το νέο σύστημα δημόσιας ύδρευσης. Πολλοί άνθρωποι βλέπουν το σημερινό σύστημα ως απόδειξη μιας ανειλικρινούς και ελλιπούς απο–ιδιωτικοποίησης.
– Μαπούτο και οι πόλεις της Beira, Nampula, Quelimane και Πέμπα, Μοζαμβίκη
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και καθ ‘όλη τη δεκαετία του 1990, η Μοζαμβίκη είχε ιδιωτικοποιήσει τις κρατικές επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και τη διαχείριση των υδάτων. Το 1999, μετά από ανταγωνιστική διαδικασία υποβολής προσφορών, η κυβέρνηση εισήλθε σε μια σύμβαση δημόσιου-ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ). Υπέγραψε ένα μικτό συμβόλαιο μίσθωσης / διαχείρισης με την Aguas de Μοζαμβίκη (Adem) για τις εταιρείες ύδρευσης της πρωτεύουσας, Μαπούτο, και τις τέσσερις μεγάλες επαρχιακές πόλεις της Beira, Nampula, Quelimane και Πέμπα, οι οποίες κατανέμονται σε όλη τη χώρα. Αυτή η συνεργασία δεν ήταν επιτυχής. Οι τέσσερις πόλεις είχαν συμβόλαιο διαχείρισης των πέντε ετών, η οποία, μετά από μια τετραετή παράταση, έληξε το 2008. Από τότε, μόνο το Μαπούτο ήταν υπό ιδιωτική διαχείριση. Ωστόσο, η 15–ετής σύμβαση του Μαπούτο ήρθε σε ένα πρόωρο τέλος του 2010, όταν η κυβέρνηση, μέσω του ενεργητικού της εταιρείας χαρτοφυλακίου Fundo de investimento e patrimonio Abastecimento de Agua (FIPAG), αγόρασε το 73 τοις εκατό των μετοχών της Adem , η οποία, μέχρι τότε, ανήκε στην Aguas de Portugal (ADP). Επειδή οι ιδιωτικές επενδύσεις στον τομέα του νερού ήταν προβληματικές, η Μοζαμβίκη συγκέντρωσε τη διαχείριση των υδάτων, μέσω του FIPAG, που έιχε ως αποτέλεσμα τον τερματισμό της δεκαετούς ΣΔΙΤ.
– White Rock
Ο δήμος του White Rock έχει εκφράσει ενδιαφέρον για την αγορά της υπηρεσίας του νερού, η οποία ανήκει στην εταιρεία Epcor με βάση το Έντμοντον. Το δημοτικό συμβούλιο ψήφισε ανώνυμα υπέρ της διαχείρισης από τον ίδιο τον Δήμο, ωστόσο οι τελικές αποφάσεις θα παρθούν με δημοψήφισμα πριν το τέλος του 2014. Αν το δημοψήφισμα δείξει ότι οι πολίτες είναι υπέρ, ο δήμαρχος έχει δηλώσει ότι ο δήμος θα αγοράσει την εταιρεία ύδρευσης στις αρχές του 2015.
